Μαχαίρι στην καρδιά τα λόγια του πατέρα μίας 28χρονης από την Αταλάντη, που αγνοείται μετά το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Με δάκρυα στα μάτια και ξεσπώντας σε λυγμούς, ο Χρήστος Χούπας μιλά για την κόρη του, Ελπίδα, τα όνειρά της και τις αγωνιώδεις προσπάθειες των δύο αδελφών της, που συνεχίζουν να αναζητούν κάποιο σημάδι ζωής της 28χρονης στα νοσοκομεία όπου νοσηλεύονται οι τραυματίες. Ο ίδιος, όπως λέει, δυστυχώς, ξέρει «ότι το κοριτσάκι μου θα το πάρω στο κουτί».
Μιλώντας στο Star Κεντρικής Ελλάδας, ο τραγικός πατέρας δεν μπορεί να κρύψει τον ανείπωτο πόνο για την κόρη του, την οποία θεωρεί νεκρή. «Ένα πικρό ποτήρι πίνω, όπως και τόσοι άλλοι που βλέπετε…», λέει αρχικά για να προσθέσει: «όσοι έχουν ταυτοποιηθεί, θα πάρει ο καθένας το δικό του άτομο στο κουτί, διότι επιζών δεν υπάρχει πια».
Η Ελπίδα, που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη, είχε κατέβει στην Αθήνα μαζί με την κολλητή της, γιατί ένας φίλος τους έφευγε για τον στρατό «και πήγαν να τον δουν, να τον γλεντήσουν, να τον χαρούν και θα επέστρεφαν». Η 28χρονη αγνοείται, ενώ η φίλη της νοσηλεύεται με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Οι δύο γιοι του, είναι επίσης φοιτητές στη Θεσσαλονίκη. «Είχαν έρθει στην Αταλάντη για Απόκριες. Ευτυχώς δεν ήταν μαζί, αλλά και πάλι η οικογένεια κουτσουρεύτηκε. Θα μείνει ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι…», λέει ο πατέρας.
Μιλά με λόγια αγάπης για την κόρη του, που ήταν πολύ έξυπνη και είχε βάλει ψηλά τον πήχη στην ζωή της, με στόχους και υπομονή, όπως περιγράφει. Η Ελπίδα τελείωσε Πολιτικός Μηχανικός στην Πάτρα και με κατατακτήριες εξετάσεις πέρασε στην Αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη. «Διάβαζε μέρα νύχτα… Είχε στόχο να πάρει γρήγορα το πτυχίο της για να μην επιβαρύνει οικονομικά», λέει ο πατέρας της.
«Ήρθαν έτσι τα πράγματα που κόπηκαν τα όνειρά της τόσο νωρίς… όλοι οι υπόλοιποι θα βρούμε τον δρόμο μας κάποτε, αυτό όμως, αλίμονο, πού πάει;», λέει με δάκρυα στα μάτια.
«Τα αγόρια δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι έχει γίνει. Ακόμα ψάχνουν σε νοσοκομεία, μήπως είναι παρατεταμένη, μήπως ζει… εγώ όμως ξέρω, ότι το κοριτσάκι μου θα το πάρω στο κουτί, τεμαχισμένο…», λέει ο πατέρας της Ελπίδας.