Μία μαμά διηγείται:
«Όταν ήμουν παιδί η μητέρα μου μου αγόρασε ένα ζευγάρι δερμάτινα μοκασίνια. Με πονούσαν αφόρητα, με στένευαν, ήταν πολύ σκληρά και δεν μου άρεσαν. Αλλά η μαμά μου επέμενε να τα φορέσω. Ξέρεις γιατί επέμενε;
Γιατί; Γιατί της άρεσαν εκείνης. Γιατί και η ίδια φορούσε τέτοια ίδια μοκασίνια όταν ήταν μικρή (της τα φορούσαν δηλαδή). Γιατί φαινόμουν πολύ καθώς πρέπει με αυτά τα μοκασίνια.
Γιατί είχε πάρει τα ίδια και για εκείνη και της άρεσε να φοράμε τα ίδια παπούτσια. Γιατί σαν μαμά μπορούσε να αποφασίσει για το θέμα παπούτσια και να τα επιβάλλει.
Και ξέρεις τί φοβάμαι πιο πολύ απ’όλα;
Να μην πιέσω το παιδί μου να βαδίσει σε έναν δρόμο επειδή μου αρέσει εμένα, περπατώντας με παπούτσια που αρέσουν σε μένα.
Να μην φορέσω στο παιδί μου παπούτσια, ρόλους και επιλογές επειδή τα φόρεσα εγώ.
Να μην προετοιμάζω το παιδί μου για να αρέσει στους έξω, να φαίνεται “όπως πρέπει”, αλλά να το ενδυναμώσω έτσι ώστε να θέλει και να μπορεί να φαίνεται όπως είναι.
Να μην θέλω το παιδί μου να γίνει σαν κι εμένα για την δική μου επιβεβαίωση.
Να μην του επιβάλω μόνο και μόνο επειδή μπορώ. Θέλω να μπορώ και να ακούω το παιδί μου, να το νιώθω, να του αφήνω χώρο να είναι και να γίνεται ο εαυτός του.
Γίνεται να μην τα κάνω αυτά κι εγώ;”
Το διαβάζετε κι εσείς, ότι γίνεται. Ήδη δεν τα κάνει. Γιατί θυμήθηκε τα σκληρά μοκασίνια. Θυμήθηκε τα δικά της πονεμένα ποδαράκια. Και τα ανακούφισε, τα χάιδεψε, τα φρόντισε, είπε, πως όχι, δεν αξίζει να υποφέρουν τα δαχτυλάκια μου για να φαίνομαι κάπως, ούτε καν στη μαμά μου, δεν έχω αυτή την υποχρέωση στη ζωή, κανένας δεν την έχει, ούτε το δικό μου το παιδί απέναντι σε μένα, ούτε απέναντι στην κοινωνία.
Αναγνωρίζοντας και φροντίζοντας τον πόνο του μικρού παιδιού μέσα μας, προστατεύουμε από αυτό τον πόνο το μικρό παιδί που μεγαλώνει δίπλα μας.
Γίνεται».