Η Μάγδα Τσαγγάνη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό “Λοιπόν”, στην οποία αναφέρθηκε στη δική της μάχη με τον καρκίνο πριν δεκαπέντε χρόνια και τον τρόπο που αντιμετώπισε αυτή την περιπέτεια
Πέρασαν και 15 χρόνια από τη μάχη σας με τον καρκίνο…
Χειρουργήθηκα 9 Ιουνίου του 2009 από τον Αντώνη Κεραμόπουλο στο Ιασώ. Όλοι λένε ότι η τάδε και ο τάδε νίκησε τον καρκίνο. Όχι, θέλω να το βροντοφωνάξω ο καρκίνος δεν νικιέται, όπως πολύ σωστά είπε και η Γωγώ Μαστροκώστα. Εγώ ζω γιατί υπήρξα τυχερή και ο καρκίνος δεν έκανε μετάσταση.
Έχετε τον φόβο ότι μπορεί να επιστρέψει ο καρκίνος;
Βέβαια. Παρότι οι εξετάσεις μου είναι άψογες, φοβάμαι. Τώρα επειδή έχουν περάσει 15 χρόνια, κατά κάποιον τρόπο είμαι ήσυχη.
Συγκλονίζει ο Χρίστος Αντωνιάδης: «Αφού τον είχα δει νεκρό έπρεπε το ίδιο βράδυ να τραγουδήσω»
Πόσες χημειοθεραπείες κάνατε;
Μόνο έξι, οι οποίες δεν με πείραξαν. Έχω πολύ γερό οργανισμό, δεν έχω καπνίσει ποτέ, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω. Το μόνο ελάττωμά μου είναι τα γλυκά, οι σοκολατίνες, τα παγωτά και οι μπουγάτσες (γέλια).
Όταν είδατε τον εαυτό σας χωρίς μαλλιά, τι αισθανθήκατε;
Δεν με πήρε από κάτω. Υπάρχει μια σαν περικεφαλαία παγωμένη και τη φορούσα όση ώρα έκανα χημειοθεραπεία για να μην πέσουν τα μαλλιά. Υπέφερα και έκλαιγα αλλά το έκανα. Τον εαυτό μου καραφλό δεν τον είδα ποτέ. Έβαλα περούκα όταν άρχισαν να αραιώνουν. Γουλί δεν έμεινα ποτέ. Πάλι η οικογένεια του Μανώλη Τζαμπουνάκη, τα παιδιά του ο Κωνσταντίνος και η Μαριλένα και ο Σωτήρης Τζεβελέκος μου συμπαραστάθηκαν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι για μένα σαν Θεοί.