Ο «ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ» υπήρξε η πιο δημοφιλής παιδική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης από το 1978 έως το 1987. Από τους τηλεθεατές που την παρακολουθούσαν τότε, οι μεγαλύτεροι σήμερα είναι γύρω στα σαράντα πέντε και οι μικρότεροι γύρω στα είκοσι επτά.
Όλοι τους πια έχουν «βγει» ως ενήλικες στην κοινωνία και αρκετοί από αυτούς είναι και ίδιοι γονείς. Οι εκδηλώσεις προς το πρόσωπο που έπαιζε τον Παραμυθά στο δρόμο ήταν συγκινητικές κι αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που ξαφνικά, το 2007, στην ελληνική μπλογκόσφαιρα εμφανίστηκε και το μπλογκ του.
Οι ιστορίες ήταν του Αλ. Κυριτσόπουλου, του Νίκου Πιλάβιου κ.α. Η μουσική ήταν του Σταμάτη Σπανουδάκη, τα σχέδια του Κυριτσόπουλου και η σκηνοθεσία/παρουσίαση του Νίκου Πιλάβιου. 22 χρόνια μετά, το 2009, άρχισε η παραγωγή 26 καινούργιων επεισοδίων του «Παραμυθά» για την ΕΡΤ, από την εταιρία παραγωγής Movieteller Films του Κωνσταντίνου Πιλάβιου, που ήταν και ο σκηνοθέτης, animator και μοντέρ της εκπομπής. Τα κείμενα και η παρουσίαση ήταν του Νίκου Πιλάβιου, οι ζωγραφιές της Στεφανίας Ταπτά και η μουσική της Μαριέττας Φαφούτη. Τα επεισόδια παίχτηκαν το 2012 από την τότε ψηφιακή τηλεόραση της ΕΡΤ, ενώ επαναλήφθηκαν το 2015.
Από την επιστροφή του Παραμυθά, το 2009
Ο Παραμυθάς ήταν το πρόγραμμα που μου έμαθε να βλέπω αλλιώς τον κόσμο. Θυμάμαι να τον βλέπω από 3-4 ετών με μάτια ορθάνοιχτα απ’ την έκπληξη (με τον τρόπο που τα σημερινά τετράχρονα βλέπουν την Peppa Pig) και να γνωρίζω μέρη που υπήρξαν μόνο στη φαντασία του Παραμυθά, και κατ’ επέκταση στη δική μου.
Ήταν ο δικός μου υπερήρωας ο Παραμυθάς. Ένας ημίθεος που πετούσε χωρίς μπέρτα, που έβλεπε τα πάντα και που ζούσε τις ωραιότερες περιπέτειες. Βλέποντας σήμερα τις εικόνες εκπλήσσομαι με την απλότητά τους. Αυτά που στις αρχές του ’80 έμοιαζαν προχωρημένα οπτικά εφέ σήμερα μοιάζουν φτηνιαδούρες. Ήταν όμως αυτή η απλότητα και η λιτότητα που όξυνε την φαντασία του παιδιού, που έφτιαχνε παραμυθένια σύμπαντα με τα πιο απλά υλικά.
Ο Πιλάβιος ως παρουσιαστής της Χιλιοποδαρούσας
Ο Νίκος Πιλάβιος, ως Τμηματάρχης Τμήματος Παιδικών Εκπομπών της ΕΡΤ1, κρυβόταν -ως παραγωγός, σεναριογράφος ή σκηνοθέτης, ή και τα τρία μαζί- πίσω από τις μεγαλύτερες παιδικές επιτυχίες των ’80ς. Να μερικές απ’ τις πιο αγαπημένες μου: Για να δούμε τι θα δούμε, ΑΜΠΕΜΠΑΜΠΛΟΜ, Γύρω-Γύρω Όλοι, ΧΙΛΙΟΠΟΔΑΡΟΥΣΑ. Επίσης το όνομά του έχει συνδεθεί με τις δυο καλύτερες παιδικές σειρές εκείνης της δεκαετίας, τον Κήπο με τα Αγάλματα, και τον Θησαυρό της Βαγίας.
Ζηλεύω, αναδρομικά, τα παιδιά του κ. Πιλάβιου. Σε μια ηλικία που τα παιδικά της τηλεόρασης ήταν η μεγαλύτερή απόλαυση των παιδιών, φαντάσου ο μπαμπάς σου να ήταν όχι απλώς ο υπεύθυνος ΟΛΩΝ των παιδικών προγραμμάτων της τηλεόρασης αλλά και ο ίδιος ο Παραμυθάς!
Μια φορά, ένας συμμαθητής μου στα προ-προνήπια, που είχε μάθει απ’ τους γονείς του το φοβερό μυστικό του ιπτάμενου Παραμυθά, μας το είπε στην τάξη. Ξάπλωσε σε ένα θρανίο, κουνούσε χέρια και πόδια και μας είπε: “Να, ξαπλώνει πάνω σε ένα σκαμνί, κάνει ότι πετάει και μετά κόβουν ό,τι υπάρχει από κάτω του!”. Τα παιδιά τον έβγαλαν ψεύτη, δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι δεν πετούσε στ’ αλήθεια ο Παραμυθάς – ήταν ένα χτύπημα ανάλογο με αυτό που θα δεχόμασταν μερικά χρόνια αργότερα σχετικά με τον Άγιο Βασίλη. Κάποιοι έκλαψαν γοερά, άλλοι βάρεσαν τον αγγελιοφόρο. Ποτέ δεν ξαναείδαμε τον Παραμυθά με τα ίδια μάτια.
Παρ’ όλα αυτά, η αποκάλυψη της ‘απάτης’ δεν με είχε πειράξει. Το αντίθετο:
“Αν ο Παραμυθάς δεν είναι υπεράνθρωπος, αλλά κανονικός άνθρωπος σαν κι εμάς”, είχα σκεφτεί, “τότε όλοι μπορούμε κάποτε να γίνουμε Παραμυθάδες. Ακόμα κι εγώ!”