Έχω περάσει άπειρες ώρες της ζωής μου ξαπλωμένη στο σκοτάδι δίπλα σε ένα ανήσυχο και άγρυπνο παιδί, παρακαλώντας από μέσα μου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να αποκοιμηθεί.
Άλλες βραδιές τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Για την ακρίβεια, κάποιες φορές είναι πράγματι όμορφα.
Το να ξαπλώνω δίπλα στα παιδιά μου όσο αυτά ταλαντεύονται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μπορεί να είναι τόσο μαγικό και οικείο. Κάποιες φορές μέσα στο σκοτάδι, όταν τα παιδιά μου γέρνουν πάνω μου και νιώθω τα ζεστά μαγουλάκια τους στο λαιμό μου ή ακούω την καρδιά τους να χτυπάει δυνατά, μου έρχεται να κλάψω από ευγνωμοσύνη.
Έχω ακούσει όλα τα επιχειρήματα σχετικά με το γιατί είναι κακή συνήθεια να ξαπλώνεις δίπλα στο παιδί σου μέχρι να κοιμηθεί.
Είναι μάλιστα η νούμερο 1 συνήθεια που υποτίθεται ότι πρέπει να κόψεις όταν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά.
Τι κακό μπορεί να συμβεί αν νανουρίζεις το παιδί σου κάθε βράδυ;
Πόσο τραγικό μπορεί να είναι δηλαδή να σου ζητήσουν τα παιδιά απλά να ξαπλώσεις δίπλα τους και να τα ηρεμήσεις με την παρουσία σου μέχρι να αποκοιμηθούν;
Σίγουρα θα έχεις φτάσει στο σημείο να αναρωτιέσαι πώς θα μάθουν να ηρεμούν μόνα τους και να κοιμούνται χωρίς εσένα; Πώς θα γίνουν ανεξάρτητα αν έχουν δεν έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα σε αυτό τον κόσμο χωρίς εσένα;
Η απάντηση είναι πως τίποτα από τα παραπάνω δεν θα συμβεί. Αμέτρητες μελέτες έχουν δείξει ότι όσο πιο προσκολλημένα είναι τα παιδιά τόσο πιο ασφαλή και ανεξάρτητα γίνονται. Βγάζει νόημα αν σκεφτείτε το εξής:
Το να παρέχεις στα παιδιά ασφάλεια τα κάνει να έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση και να μπορούν να λειτουργούν με άνεση στη ζωή τους.
Αυτό δε σημαίνει ότι κάθε οικογένεια πρέπει να ξαπλώνει με τα παιδιά την ώρα του ύπνου κάθε βράδυ. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μεγαλώσεις ασφαλή παιδιά, και αυτό σίγουρα δεν είναι προαπαιτούμενο. Αλλά από την άλλη, δεν υπάρχει και λόγος για να μην το κάνεις, αν η οικογένειά σου λειτουργεί έτσι καλύτερα. Και επειδή επιτρέπεις στα παιδιά σου να έχουν αυτή τη συνήθεια δε σημαίνει ότι δε θα προσαρμοστούν αν εσύ δεν είσαι εκεί ή ότι δε θα μάθουν ποτέ να κοιμούνται μόνα τους.
Ξαπλώνω δίπλα στα παιδιά μου επειδή το θέλουν, επειδή είναι κάτι που κάναμε πάντα, και επειδή ξέρω ότι αυτά τα λεπτά σημαίνουν πολλά για τα παιδιά μου.
Ξαπλώνω δίπλα στα παιδιά μου επειδή μεταξύ σχολείου, δουλειάς, γευμάτων, και άλλων υποχρεώσεων, είναι σπάνιο να βρούμε στιγμές απόλυτης ησυχίας και εγγύτητας τόσο βαθιές και μοναδικές.
Ξαπλώνω δίπλα τους, γιατί, ναι, ούτε σε μένα δεν αρέσει να ξαπλώνω να κοιμηθώ μόνη μου.
Αν ο άντρας μου λείπει, μου παίρνει μια αιωνιότητα να κοιμηθώ, παρόλο που είμαι 38 χρονών. Νιώθω, πως τα παιδιά μου, 4 και 9 ετών, έχουν το δικαίωμα σε αυτή την έξτρα ασφάλεια που και οι ενήλικες λαχταρούν.
Ξαπλώνω δίπλα τους επειδή θα υπάρξουν πολλά βράδια που (ειδικά) το μεγαλύτερο παιδί μου δεν θα με χρειάζεται καθόλου και θα με διώχνει από το δωμάτιο για να κοιμηθεί μόνο του. Τώρα, ακόμη κι αν μεγάλωσε (λίγο) εγώ ακόμη ξαπλώνω πλάι του τα βράδια που είναι πιο ανήσυχος και αγχωμένος ή απλά με χρειάζεται χωρίς να ξέρει ακριβώς τον λόγο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- Tips για μαμάδες: Έτσι θα εξαφανίσετε τους λεκέδες από στυλό και μαρκαδόρους
- Αυτά είναι τα 3 πιο αχάριστα ζώδια
- Συνταγή για πίτσα με τορτίγια -Εύκολη, γρήγορη και πεντανόστιμη
Ξαπλώνω δίπλα του γιατί γνωρίζω ότι οι μέρες που θα με χρειάζεται πολύ είναι μετρημένες.
Ξαπλώνω δίπλα στα αγόρια μου γιατί ξέρω πως τα αγόρια έχουν διδαχτεί να είναι πιο δυνατά, να συγκρατούν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, και νομίζω πως αυτός είναι ένας επικίνδυνος τρόπος να λειτουργούν τα αγόρια μας (και οι άντρες).
Ξαπλώνω δίπλα τους γιατί μου το ζητάνε και γιατί θέλω να το κάνω.
Και ναι, κάποιες φορές το να ξαπλώνω εκεί μετά από μια κουραστική μέρα, είναι το τελευταίο μέρος που θα ήθελα να είμαι. Γιατί κι εγώ μπορεί να είμαι ταραγμένη, να πεινάω ή απλά να θέλω να πέσω σε κώμα, και κάποιες φορές συγκρατούμαι για να μη βάλω τις φωνές.
Αλλά επίσης ξέρω ότι τα λίγα αυτά λεπτά που τα παιδιά μου στριφογυρίζουν στην ασφάλεια της αγκαλιάς μου ή της παρουσίας μου είναι αυτό ακριβώς που παίρνει το βάρος από πάνω τους.
Και αυτό δε θα το αντάλλαζα με τίποτα.