«Μια μέρα θα σταματήσει να μου ζητά να ξαπλώσω μαζί του για να κοιμηθεί.
Μια μέρα θα είναι πολύ μεγάλο και δεν θα χωράει άνετα στην αγκαλιά μου.
Μια μέρα θα σταματήσει να έρχεται στο κρεβάτι μου μέσα στη νύχτα.
Μια μέρα δεν θα ζητάει , μια ακόμη αγκαλιά.
Μια μέρα θα σταματήσει να μου κρατάει πρόθυμα το χέρι .
Μια μέρα δεν θα είμαι το πρώτο άτομο στο οποίο θα πηγαίνει όταν κάτι το πληγώσει.
Μια μέρα θα σταματήσει να μου φέρνει ζωγραφιές με καρδούλες με το “Σ ‘αγαπώ, μαμά” γραμμένες με κόκκινο μαρκαδόρο.
Αυτή η “Μια μέρα” θα έρθει πριν καν το καταλάβω και ίσως να μην είμαι καν προετοιμασμένη για αυτή.
Έτσι για σήμερα…
Θα καθυστερήσω λίγο περισσότερο τον ύπνο όταν μου ζητήσει να αγκαλιαστούμε για λίγα ακόμη λεπτά.
Θα φυλάξω σαν ανεκτίμητο θησαυρό τις στιγμές του στην αγκαλιά μου .
Θα αγκαλιάσω τον ήχο των μικρών βημάτων του στο σκοτεινό διάδρομο και τον ήχο από τα κλινοσκεπάσματα για να χωθεί κάτω από αυτά καθώς κουρνιάζει δίπλα μου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει λίγο λιγότερο ύπνο.
Θα εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία που μου προσφέρεται να του προσφέρω αγάπη.
Θα σταματήσω για μια στιγμή και θα προσπαθήσω να απομνημονεύσω το ακριβές συναίσθημα του να κρατάω ένα μικρό χέρι .
Θα σταματήσω για να το ακούσω, να με ψάχνει επειδή χτύπησε και πόνεσε .
Θα φυλάξω προσεκτικά κάθε νέα ζωγραφιά που φτιάχτηκε ειδικά για μένα από αυτά τα μικρά καλλιτεχνικά χεράκια .
Και θα νιώσω ευγνωμοσύνη για αυτές τις στιγμές που βιώνω σήμερα, αυτές τις στιγμές που πολύ σύντομα θα γίνουν μόνο αγαπημένες αναμνήσεις».
Άρθρο της Mary Ann Blair