Ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από αμέλεια διά παραλείψεως, και κοινώς επικίνδυνη βλάβη από αμέλεια διά παραλείψεως, άσκησε ο Αντεισαγγελέας Πλημμελειοδικών Λάρισας με αφορμή τον θάνατο του 22χρονου φοιτητή, Νικόλα Μπιτσάκη, στη Λάρισα τον Φεβρουάριο του 2022 όταν τον καταπλάκωσε τοίχος σπιτιού.
Η αντεισαγγελέας Πλημμελειοδικών Λάρισας άσκησε δίωξη σε βάρος του ιδιοκτήτη του σπιτιού, αλλά και σε βάρος υπηρεσιακού στελέχους του Δήμου Λαρισαίων, ενώ η εκδίκαση της υπόθεσης προσδιορίστηκε για τον ερχόμενο Νοέμβριο στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας.
Και ενώ η υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη, ο πατέρας του άτυχου Νικόλα, Εμμανουήλ Μπιτσάκης από τα Κατσιφαριανά Χανίων, θρηνεί ακόμη δυο χρόνια μετά το τραγικό γεγονός, και θα θρηνεί για πάντα και εκείνος και οικογένειά του, καθώς χάθηκε εκείνη την αποφράδα μέρα στη Λάρισα, το μοναχοπαίδι τους.
Ο ίδιος ο κ. Μάνος, με ανάρτησή του ματώνει καρδιές περιγράφοντας την τελευταία φορά που είδε το γιο του, αποχαιρετώντας τον στο λιμάνι, για να πάει στην σχολή του στη Λάρισα, αλλά και τη στιγμή που τον ειδοποίησαν για το τραγικό γεγονός που έμελε να του στιγματίσει όλη του τη ζωή.
Δείτε την ανάρτησή του:
«Πάνε δυο χρόνια και ενάμιση μήνας από τότε που σε πήγα στο καράβι για να πας στη Λάρισα. Εκεί στο λιμάνι ήταν γραφτό να σε πάρω για τελευταία φορά αγκαλιά . Θυμάμαι πάντα με αγκάλιαζες τόσο σφιχτά λες και ήξερες ότι κάποια φορά θα ήταν και η τελευταία μας. Μια σφιχτή αγκαλιά, ένα δυνατό φιλί, και πάντα τα ίδια λόγια. – Καλο ταξίδι αντράκι μου.
– Σε ευχαριστώ μπαμπά
– Να προσέχεις
– Εννοείται
– Σ αγαπάω Νικόλα
– Και εγώ σ’ αγαπάω μπαμπά.
Πάνε δυο χρόνια από τότε , ήταν Κυριακή 8:10 το πρωί, ένα άγνωστο τηλέφωνο, ένας άγνωστος άνθρωπος, θα μου έφερνε το χειρότερο μαντάτο. Από τότε η ζωή μου δεν έχει πια καμιά αξία, απλά υπάρχω και περιμένω. Περιμένω τη στιγμή. Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά δεν είναι πάντα έτσι .Για κάποιους ο χρόνος είναι ένας αδίστακτος εκτελεστής που με περίσσεια χάρη κάθε μέρα σε σφάζει, τόσο, όσο χρειάζεται για να μην πεθάνεις αλλά να νιώθεις το θάνατο κάθε στιγμή στο πετσί σου.
Λείπεις Νικόλα μου …λείπεις. Και θα λείπεις μέχρι να έρθει εκείνη η άγια ώρα που θα ξαναβρεθούμε και οι ψυχές μας θα γίνουν και πάλι ένα.
Ένας φίλος είπε … Μόνο σε μια περίπτωση, το θάνατο φοβούμαι, μη βγει ο Άδης ψεύτικος, και δε συναντηθούμε.
Καλή αντάμωση αγόρι μου…….».
