Γενικά, τον καιρό εκείνο μετά την Κατοχή, τα παιδιά ήμασταν όλα ανερμάτιστα
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μίλησε για την αγάπη που εισέπραξε και συνεχίζει να εισπράττει από τον κόσμο στα 65 χρόνια παρουσίας του στον χώρο του θεάτρου, σε αντίθεση με την έλλειψη αγάπης που χαρακτήρισε τα παιδικά του χρόνια κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Ο γνωστός ηθοποιός ήταν καλεσμένος στο «Καλύτερα δε Γίνεται» του Σαββάτου 25 Ιανουαρίου και εξομολογήθηκε ότι εκείνα τα πολύ δύσκολα χρόνια δεν υπήρχε χώρος για αγάπη από την κοινωνία. «Δεν πήρα καθόλου αγάπη ως παιδί, μόνο από τη μητέρα μου, η οποία με λάτρευε. Γενικά, τον καιρό εκείνο μετά την Κατοχή, τα παιδιά ήμασταν όλα ανερμάτιστα. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν υπήρχε μέλλον, ούτε καν για την ίδια τη χώρα. Κάθε άλλο παρά αγάπη υπήρχε. Υπήρχε αντιζηλία, κόμπλεξ, όλα αυτά δημιουργήθηκαν από τη στέρηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Δείτε το βίντεο
Όμως, αγαπήθηκε από τον κόσμο που πάει στο θέατρο να τον δει και του εκφράζει τα συναισθήματά του. «Αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πραγματικά συγκινητικό. Έρχονται άνθρωποι και μας αγκαλιάζουν, κλαίνε… πράγματα απίστευτα, που μου γεμίζουν την ψυχή. Στη Θεσσαλονίκη έρχονται και με αγκαλιάζουν μες στον δρόμο», περιέγραψε και τόνισε πως το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της δουλειάς είναι η σχέση του με τον κόσμο:
«Η αγάπη αυτή δεν έχει γεννηθεί ούτε από μία εγωιστική ανωτερότητα του καλλιτέχνη και όλα αυτά τα «καβαλημένα καλάμια» αλλά από μία απλότητα, τουλάχιστον από μένα. Όπως παίζω κάθε βράδυ, έστω και με 50 πυρετό, έτσι είμαι και απέναντι στους ανθρώπους, φυσικός. Το μεγαλύτερο κέρδος που είχα από αυτό το λειτούργημα ήταν αυτή ακριβώς η αγάπη του κόσμου».