Στον καναπέ του «Στούντιο 4», βρέθηκε η Λουκία Παπαδάκη η οποία, μεταξύ άλλων, μίλησε και για την εποχή που πρωταγωνιστούσε στην «Λάμψη»
«Αυτό που έβλεπα και ζούσα εγώ στη Λάμψη, είχα ανθρώπους που αγάπησα πολύ και συνδέθηκα πολύ μέσα στα χρόνια. Δυστυχώς δεν είναι στη ζωή αυτοί οι 2-3 άνθρωποι. Δεν είχα καμία ιδέα για όλα αυτά γιατί ήταν και προσωπικές θέσεις και συναισθήματα ενός ανθρώπου άλλου που δεν είχαν μπει στη διαδικασία της καθημερινότητάς μου. Η Λάμψη κράτησε 15 χρόνια και εγώ ήμουν 11 χρόνια εκεί. Δεν νομίζω να φτουρίσει πια 11 χρόνια κάτι στον χώρο μας. Όταν έκλεισε για μένα ο κύκλος και το ερμηνευτικό, της υπόθεσης, τότε… Ήταν ένα πρωτόγνωρο πράγμα και μια πρωτόγνωρη κατάσταση γενικότερα. Μιλάμε για έναν πλανήτη που δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό.
Εκείνη όλη η εποχή, επειδή ήμουν ελεύθερη, δεν είχα παιδί, δούλευα 20 μέρες την ημέρα. Τότε ήταν άλλες εποχές και από τον Φεβρουάριο ερχόντουσαν τα συμβόλαια του χειμώνα για να περάσουμε στο καμαρίνι του καλοκαιριού. Ήταν αλλιώς! Όταν κλείνει ένας κύκλος, κλείνει. Είναι σαν μνήμη, σαν εικόνες. Επιλέγω εξ ορισμού για τη δική μου υγεία να κρατάω ό,τι καλύτερη συνέβη. Δεν έχω κάτι άσχημο να θυμηθώ. Όταν τελικώς είσαι έτοιμος να βγάλεις νύχια και δόντια, αυτά θα σου τύχουν».