Ανάπηρη γυναίκα χαίρεται το μεγαλείο της μητρότητας και είναι μία περήφανη μαμά, που δίνει καθημερινά αγώνα, για την οικογένειά της και την ίδια.
Μπορεί να κινείται με αμαξίδιο από μικρό παιδί, ωστόσο, ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες και χαίρεται τη μητρότητα, όσο δύσκολη και αν είναι για όλες τις γυναίκες.
«Κάποτε, στο σχολείο, μας έδωσαν κάτι κούκλες να τις προσέχουμε για μια εβδομάδα σαν να ήταν αληθινά μωρά. Στο τέλος, έπρεπε να γράψουμε μια έκθεση για την εμπειρία μας.
“Θα ήθελα πολύ να έχω δικά μου παιδιά μια μέρα”, είχα γράψει, “αλλά δεν ξέρω αν θα μου το επιτρέψουν”. Βλέπετε, ζω από μικρή πάνω σε ένα αμαξίδιο και οι περιορισμοί ήταν αυτοί που καθόριζαν τη ζωή μου, τότε. Ο δάσκαλος ξαφνιάστηκε και με πήρε παραδίπλα.
“Τι θα πει αν θα σου το επιτρέψουν;”, μου είπε, “εσύ μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Είμαι σίγουρος ότι θα γίνεις καταπληκτική μαμά.”
Μου έδωσε φτερά εκείνη τη μέρα, αλλά μεγαλώνοντας διατηρούσα τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα μπορούσα να γίνω κι εγώ μαμά σαν κι αυτές που έβλεπα και καμάρωνα στις βόλτες μου στο πάρκο. Δεν είχα και κάποιες ανάλογες εικόνες, όχι στη γειτονιά μου – αυτό θα ήταν εξαιρετικά σπάνιο – αλλά σε μια ταινία έστω, να δω μια γυναίκα να το καταφέρνει.
Το διαδίκτυο όμως μου άνοιξε κάπως το βλέμμα μου στον κόσμο κι έτσι έπεσα πάνω σε γυναίκες σαν κι εμένα που έβλεπα ότι τα κατάφερναν μια χαρά ως μαμάδες, χωρίς να ωραιοποιούν ή να αποκρύπτουν τις δυσκολίες.
Ανάπηρη γυναίκα έγινε μαμά και έχει μία ολοκαίνουργια ζωή, όπως την ονειρευόταν
Πήρα, λοιπόν, θάρρος και να ‘μαι, έχω πλέον ένα αγοράκι 10 μηνών και μια ολοκαίνουργια ζωή, σαν κι αυτή που ονειρευόμουνα, ανοίγεται μπροστά μου.
Τις προάλλες, έβλεπα τον μικρούλη να παίζει με το ζυμάρι στην κουζίνα, να τα κάνει χάλια και να μην τον προλαβαίνουμε και αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να είχα μια τόσο ωραιοποιημένη εικόνα της μητρότητας.
Παρ’ ότι οι δυσκολίες για μένα ήταν περισσότερες, έπεσα μια χαρά στην παγίδα της άσπιλης εικόνας μιας χαρούμενης καθημερινότητας κι ενός χάους που στο τέλος τακτοποιείται μόνο του. Βέβαια, όταν έμεινα έγκυος τρομοκρατήθηκα όσο ποτέ. Ήξερα ότι το θέλω, αλλά ξαφνικά δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω… αμφέβαλλα για τον εαυτό μου και θυμήθηκα ξανά εκείνον τον δάσκαλο και τα λόγια του.
Τελικά , έγινα μαμά και κατάλαβα από πρώτο χέρι πως η μητρότητα είναι μια δύσκολη υπόθεση κι έχει πολλές σκοτεινές στιγμές για όλες μας. Είναι καλό αυτό όμως, γιατί την κάνει αληθινή ως εμπειρία, γήινη και οικεία, αφού κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι η ζωή είναι μόνο χαρούμενες και χαλαρές στιγμές.
Ο μικρούλης μου λοιπόν, με εξουθενώνει απίστευτα κάθε μέρα, αλλά με γεμίζει ταυτόχρονα και με αστείρευτη χαρά. Τον βλέπω να εξελίσσεται και είναι σα να βλέπω ένα θαύμα να ξετυλίγεται μπροστά μου – ακόμη κι όταν δε βλέπω απ’ την κούραση…
Απ’ την άλλη, βέβαια είναι και το γεγονός πως, όπως και να το κάνουμε δεν είμαι μια συνηθισμένη μαμά. Για τον κόσμο, κάνω κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο, αλλά και περίεργο ταυτόχρονα, σαν να είμαι ισορροπιστής και περιμένουν να δουν πόσο θα μείνω πάνω στο σχοινί.
Για μένα, η δυσκολία έγκειται ότι ο κόσμος της μητρότητας δεν είναι εξαρχής φτιαγμένος για μαμάδες σε αμαξίδιο, οπότε έπρεπε να προσαρμοστώ σε πολλά πράγματα – νομίζω πως το έχω καταφέρει αρκετά καλά.
Η ανάπηρη γυναίκα για τον γιο της είναι απλώς η μαμά του
Το καλό είναι πως για τον γιο μου δεν είμαι διαφορετική. Είμαι απλώς η μαμά του. Οπότε, μπορεί να κάνουμε κάποια πράγματα διαφορετικά και πιο μπελαλίδικα απ’ ότι με τον μπαμπά του – π.χ. το πώς μπαίνουμε στο αυτοκίνητο – αλλά αυτή είναι η δική μας μοναδική “φάση” με όλες τις μικρές της ιδιαίτερότητες.
Εν τέλει, έχω καταφέρει να ξεπεράσω τους φόβους μου και να νιώθω σίγουρη ότι θα είμαι μια καλή μητέρα για τον μικρό μου. Και γι’ αυτό είμαι περήφανη».
