Τι δείχνουν οι μελέτες για το πρώτο «καμπανάκι» της νόσου Αλτσχάιμερ
Η νόσος Αλτσχάιμερ είναι μια εκφυλιστική νευρολογική διαταραχή που επηρεάζει τη μνήμη, τη σκέψη και τη συμπεριφορά. Αν και συχνά συνδέεται με την απώλεια πρόσφατων αναμνήσεων, νέες έρευνες αποκαλύπτουν ότι υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ανάμνηση που τείνει να «σβήνει» πρώτη — και αυτό μπορεί να είναι ένα από τα πρώτα σημάδια που περνούν απαρατήρητα.
Η πρώτη ανάμνηση που χάνεται: Οι καθημερινές εμπειρίες
Σύμφωνα με νευρολόγους και ειδικούς στη νόσο Αλτσχάιμερ, η πρώτη μορφή μνήμης που αρχίζει να φθίνει είναι η επεισοδιακή μνήμη – δηλαδή η ικανότητα να θυμόμαστε συγκεκριμένα γεγονότα και εμπειρίες από την καθημερινή μας ζωή.
Πιο συγκεκριμένα:
-
Οι πρόσφατες προσωπικές εμπειρίες, όπως το τι φάγαμε το πρωί, πού αφήσαμε τα κλειδιά μας ή τι συζητήσαμε με κάποιον πριν λίγες ώρες, είναι οι πρώτες που αρχίζουν να χάνονται.
-
Αυτό δεν σχετίζεται με αφηρημάδα, αλλά με δυσκολία αποθήκευσης ή ανάκτησης αυτών των πληροφοριών από τον εγκέφαλο, ακόμη και αν μόλις συνέβησαν.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η επεισοδιακή μνήμη σχετίζεται άμεσα με τον ιππόκαμπο, μια περιοχή του εγκεφάλου που επηρεάζεται πρώιμα από την Αλτσχάιμερ. Καθώς ο ιππόκαμπος αρχίζει να συρρικνώνεται, η δυνατότητα αποθήκευσης νέων αναμνήσεων μειώνεται αισθητά.
-
Επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις για το ίδιο θέμα
-
Δυσκολία να θυμηθεί κάποιος πού ήταν πρόσφατα ή ποιον συνάντησε
-
Ξεχνάει αν έχει φάει ή έχει πάρει φάρμακα
-
Αδυναμία αναγνώρισης αλλαγών στη ρουτίνα
Αυτά τα σημάδια συχνά αποδίδονται σε «γύρανση» ή «κούραση», αλλά μπορεί να αποτελούν τα πρώτα ήπια γνωστικά συμπτώματα (MCI) που προηγούνται της Αλτσχάιμερ.
Η έγκαιρη παρατήρηση αυτών των σημείων και η αξιολόγησή τους από ειδικό μπορεί να οδηγήσει σε:
-
Έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση
-
Καθυστερημένη εξέλιξη της νόσου μέσω νοητικής ενδυνάμωσης, κατάλληλης διατροφής και φαρμακευτικής αγωγής
-
Καλύτερη ποιότητα ζωής για τον ασθενή και την οικογένειά του
Η νόσος Αλτσχάιμερ δεν ξεκινά ξαφνικά, αλλά εξελίσσεται αργά και αθόρυβα. Η πρώτη ανάμνηση που χάνεται δεν είναι κάποια μακρινή παιδική στιγμή, αλλά οι πιο πρόσφατες καθημερινές εμπειρίες. Μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε αυτά τα πρώτα σημάδια, μπορούμε να βοηθήσουμε έγκαιρα όσους αγαπάμε — και ίσως, να αλλάξουμε την πορεία της νόσου.