Ένα γνωστό απόφθεγμα λέει, ότι τα παιδιά μας θα μας μάθουν περισσότερα από όσα θα τους μάθουμε ποτέ εμείς.
Τα «ιδιαίτερα» ξεκινούν από τη στιγμή που έρχονται στη ζωή μας, από τη στιγμή που κοιτάζουμε βαθιά στα μεγάλα λαμπερά τους μάτια, μα και από κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή που θα ακολουθήσει, κάθε μικρό και μεγάλο βήμα τους μακριά μας. Η μαμά που γράφει το παρακάτω κείμενο, τα περιγράφει με τον πιο ρεαλιστικό και συγκινητικό ταυτόχρονα τρόπο.
«Όλα αυτά που δεν ήξερα πριν έρθεις στο ζωή μου»
«Κάθομαι και σε κουνάω, προσπαθώντας απεγνωσμένα να σε θηλάσω. Είμαι κουρασμένη μέχρι το κόκαλο και συνειδητοποιώ πόσο πιο δύσκολο είναι όλα αυτό, από ό,τι αρχικά νόμιζα. Αλλά δεν με νοιάζει. Πριν από εσένα πίστευα, ότι ήξερα τι σημαίνει κούραση, τι σημαίνει να καταρρέεις –αλλά δεν είχα ιδέα.
Τελικά αποκοιμιέσαι και είμαι επιτέλους ελεύθερη να κάνω το ίδιο, αλλά ξαπλώνω και παραμένω ξύπνια. Μπορώ να σε δω, να σε ακούσω να αναπνέεις. Πριν από εσένα πίστευα, ότι ήξερα πώς είναι να ανησυχείς, αλλά δεν είχα ποτέ βιώσει τέτοιο συναίσθημα. Είσαι ασφαλής, είσαι κοντά μου, αλλά δεν μπορώ ν’αφήσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει, κι έτσι παραμένω ξύπνια.
Είσαι μόλις τεσσάρων ημερών. Βρεθήκαμε για λίγο στο σπίτι μιας φίλης. Σε κρατάει και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Πριν από εσένα πίστευα, ότι ήξερα τι σημαίνει να προστατεύεις κάποιον. Όμως σε θέλω πίσω. Θέλω να σε μυρίζω –είσαι πολύ μακριά μου. Σε θέλω στην αγκαλιά μου.
Σε κρατάω. Σου διαβάζω το πρώτο σου βιβλίο. Είσαι τόσο απορροφημένο. Δεν θέλεις τίποτε άλλο από το να κάθεσαι μαζί μου, να με έχεις κοντά σου και να επαναλαμβάνεις τις ίδιες λέξεις, ξανά και ξανά. Πριν από εσένα πίστευα, ότι ήξερα τι σημαίνει να είσαι πλήρης. Να είσαι κατασταλαγμένος. Να είσαι με κάποιον και να νιώθεις, σα να είστε οι δύο μοναδικοί άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά δεν ήξερα. Έχεις την ικανότητα να εξαφανίζεις κάθε ήχο από το μυαλό μου.
Είσαι σε κατάσταση υστερίας -φωνάζεις και κλαις- και εγώ είμαι στα όριά μου –προσπαθώ να κρατήσω την υπομονή μου, αλλά δεν έχω ιδέα πώς να σε κάνω να σταματήσεις. Πριν από εσένα δεν είχα ιδέα, ότι οι ενοχές μπορούν να σε κάνουν να νιώθεις τέτοιο βάρος. Δεν ήξερα, ότι οι τύψεις μπορεί να κόβουν σαν μαχαίρι, κάθε βράδυ που μένω ξύπνια στο κρεβάτι και σκέφτομαι όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνω καλύτερα για εσένα. Έχεις αποκοιμηθεί εδώ και μόλις δύο ώρες, όμως μου λείπεις. Μπαίνω πατώντας στα ακροδάχτυλα στο δωμάτιό σου και σε φιλάω και σου υπόσχομαι, ότι οι δύο μας θα τα πάμε καλύτερα αύριο.
Είναι η πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Είσαι τρομαγμένος και νευρικός, αλλά δεν διστάζεις και μπαίνεις μέσα. Πριν από εσένα, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει “ανάμεικτα συναισθήματα” –ότι θα θέλω να προοδεύσεις, να γνωρίσεις τον κόσμο και να γίνεις ένας γενναίος άνθρωπος, ενώ ταυτόχρονα, θα θέλω να σε κρατήσω μέσα σε μια γυάλα. Είναι τόσο δύσκολο να σε αφήσω να φύγεις, αλλά πρέπει. Λίγο-λίγο κάθε φορά.
Είσαι στον αγώνα ποδοσφαίρου και περιμένεις να κλωτσήσεις τη μπάλα. Ένα άλλο αγόρι της ομάδας σε ενοχλεί και εσύ το αντιμετωπίζεις μόνος σου. Κοιτάζεις προς το μέρος μου. Περηφάνια. Είναι το μόνο που μπορώ να νιώσω, για να μην τρέξω να σε αγκαλιάσω. Πριν από εσένα δεν ήξερα, πόσο γρήγορα θα μπορούσε να χτυπήσει η καρδιά μου. Πόσο θα μπορούσε να πονέσει. Πόσο αβοήθητη θα μπορούσα να νιώσω, καθώς σε βλέπω να κάνεις ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνεις.
Μεγαλώνεις τόσο γρήγορα. Αποτραβιέσαι πια όταν προσπαθώ να κρατήσω το χέρι σου ή να σε φιλήσω πριν σε αποχαιρετήσω. Σε αφήνω στο σχολείο, κάθομαι μέσα στο αυτοκίνητο και σε κοιτάζω να απομακρύνεσαι. Δεν ξέρεις ότι είμαι εκεί. Σε βλέπω να είσαι στο στοιχείο σου, στο προαύλιο με τους φίλους σου. Πριν από εσένα, δεν ήξερα πόσο μπορεί να νοιάζομαι για την ευτυχία κάποιου άλλου. Τώρα ξέρω. Και είναι ολοκληρωτικό.
Είσαι στο δωμάτιό σου με μία φίλη σου, ακούτε μουσική και γελάτε. Μόλις φάγατε μια ολόκληρη πίτσα και ένα λίτρο γάλα με κακάο. Είμαι σαστισμένη, ακούω κάθε ήχο, χαμογελάω μόνη μου. Είμαι χαμένη στη φωνή σου, και ξαφνικά είσαι ξανά νεογέννητο, είσαι παιδάκι, μόλις ξεκινάς το σχολείο, παίζεις ποδόσφαιρο, μεγαλώνεις γρήγορα, απομακρύνεσαι, κι εγώ είμαι ακόμα εδώ, απόλυτα αφοσιωμένη.
Γιατί πριν από εσένα, δεν είχα ιδέα πόσο γρήγορα περνά πραγματικά ο καιρός. Περίμενα πάντα για το επόμενο μεγάλο γεγονός στη ζωή μου, ήθελα να ανοίξει το επόμενο κεφάλαιο. Και μετά ήρθες εσύ, με το γεμάτο περιέργεια βλέμμα σου και μια ορθάνοιχτη καρδιά, και από τότε, το μόνο που θέλω είναι να κρατήσω τον χρόνο πίσω.
Πριν από εσένα, δεν ήξερα πώς να αγαπήσω με αυτόν τον τρόπο.
Σε ευχαριστώ που μου το έδειξες.»