Η ζωή σας έχει μοιραστεί για τρίτη τηλεοπτική σεζόν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο, λόγω των επαγγελματικών σας υποχρεώσεων για το σίριαλ «Γη της Ελιάς».

Ακριβώς και θα πάμε για τέταρτη σεζόν. Ο τρίτος κύκλος τελειώνει γύρω στον Μάιο. Η αλήθεια είναι πως οι μετακινήσεις με έχουν κουράσει πολύ, βρίσκομαι συνέχεια σε ένα αεροπλάνο Αθήνα-Κύπρο-Αθήνα… Μια διαδρομή σε ένα αεροδρόμιο συνέχεια, κάτι πολύ έως πάρα πολύ κουραστικό για μένα. Συνεχίζω, γιατί είναι μια ευχάριστη δουλειά.

Στο ξεκίνημά σας, περιμένατε να έχετε μια τόσο σημαντική πορεία στο χώρο;

Ως χαρακτήρας, δεν είμαι ο άνθρωπος που βάζω ιδιαίτερους στόχους, ούτε σκέφτομαι τι θα συμβεί έπειτα από δέκα ή πενήντα χρόνια, ζω το σήμερα και το τώρα. Είμαι ακόμα ενεργός, παρόλα τα χρονάκια μου. Μπήκα σε αυτή την εργασία, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, και κατ’ επέκταση και στα διάφορα παρακλάδια στη μετέπειτα πορεία, που ήταν η τηλεόραση. Προσπαθώ να είμαι σε κάποιες καλές δουλειές, έτσι που θα το ευχαριστιέται ο κόσμος που θα το βλέπει, αλλά κι εγώ προσωπικά.

Σας λείπει κάτι από το παρελθόν;

Είμαι πενήντα πέντε χρόνια στο θέατρο, μια ζωή, κι έχω ζήσει σε μια διαφορετική κοινωνία από τη σημερινή. Είναι διαφορετικά πράγματα αυτά που βίωνε η δική μας γενιά, στα νιάτα μας, στην εφηβεία, αλλά και στην παιδική μας ηλικία, από τα σημερινά δεδομένα και δρώμενα. Δεν μπορώ να συγκρίνω… Εξαρτάται από το εκάστοτε γεγονός να πω ότι μου λείπει κάτι και να το σκεφτώ. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω τη δική μου εποχή ως καλύτερη από την τωρινή. Κάθε εποχή έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι διαφορές του τότε με το τώρα είναι πολύ μεγάλες.

Πώς θα είναι ο χώρος της υποκριτικής έπειτα από δέκα χρόνια βάσει των σημερινών δεδομένων; Υπάρχουν «φωτοβολίδες» στην υποκριτική;

Χαρακτηριστικό της τηλεόρασης, σε συνδυασμό με το ίντερνετ, είναι ότι μοιάζει με χοάνη, σαν μαύρη τρύπα συμπαντικά. Όπως στη γενιά τη δική μου, αλλά και τώρα, ένα μέρος των παιδιών που συμμετέχουν στα σίριαλ, σε θεατρικές παραστάσεις, είναι ταλαντούχα, αλλά αν πάω να το δω εγώ ως θεατής, έχοντας ως πρότυπο τη γενιά μου, μπορεί και να μην το ευχαριστηθώ. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν πάει να σπουδάσουν σε δραματική σχολή και τους δίνεται η ευκαιρία, για διάφορους λόγους και με διάφορους τρόπους, να εμφανιστούν στην τηλεόραση, που σε κάνει από τη μία μέρα στην άλλη φίρμα και διάσημο, κάπου εκεί τα πράγματα αρχίζουν και μπερδεύονται. Θέλει εσωτερική διαχείριση από κάθε νέο, για να μπορεί να παραμείνει στο χώρο και να μη σαλτάρει. Αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν αλλάζει και είναι καθαρά ατομική. Βλέπω νέα παιδιά της γενιάς και της κοινωνίας αυτής, ηθοποιούς, που είναι ταλαντούχα, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν θέατρο, αλλά είναι στο ύφος της κοινωνίας που βιώνουμε τώρα.

Πιστεύετε στην υστεροφημία ή οι ρυθμοί πλέον δεν το επιτρέπουν λόγω της μεγάλης ταχύτητας των πολλών πληροφοριών καθημερινά;

Την υστεροφημία πλέον, λόγω του ίντερνετ, δεν μπορεί κανείς να την ελέγξει, είναι κάτι μη ελεγχόμενο. Με το ίντερνετ τα πράγματα είναι ακαριαία. Όταν είσαι καλλιτέχνης, θα πρέπει να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό δρόμο, να επιμένεις σε αυτόν που χάραξες, να μη σε ενδιαφέρει καν η υστεροφημία και ούτε να συμμετέχεις στο μεγάλο σύνολο, είναι δύσκολα. Η εποχή μας σήμερα, μέσα από την τέχνη, δεν δημιουργεί τους χαρακτήρες, το θαυμασμό. Μπορεί να παίζουν δεκαπέντε καινούρια παιδιά στη «Γη της Ελιάς», τα βλέπει ο θεατής, του αρέσουν και, μόλις τελειώσει το σίριαλ, να τελειώσουν και τα παιδιά στη μνήμη του θεατή και να βλέπει κάποια καινούργια μετά. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα σήμερα για τα νέα παιδιά. Θέλει εσωτερικό διάλογο και αποφάσεις, για να μπορέσουν να διατηρηθούν, να συντηρηθούν και να αποκτήσουν ανάλογα στοιχεία και βάσεις στο χώρο της τέχνης.

Σε προσωπικό επίπεδο, τι σας έδωσε και τι σας στέρησε η δουλειά σας;

Η δουλειά μου δεν μου στέρησε τίποτα, μου έδωσε. Είχα τη δουλειά μου, το θέατρο, με το οποίο ξεκίνησα, και μετά τον κινηματογράφο και συγχρόνως είχα και την προσωπική μου ζωή, δεν με επηρέαζε τίποτα, ώστε να τη στερούμαι, όπως και η προσωπική μου ζωή δεν μου στερούσε τη δουλειά μου. Είναι θέμα διαχείρισης, πώς φιλτράρεις και πώς βλέπεις τα πράγματα. Η εργασία του ηθοποιού δεν είναι εύκολη για την προσωπική του ζωή, λόγω των πολλών ωρών δουλειάς. Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι δουλεία, δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Ή το αγαπάς και ζεις μέσα από εκεί, οπότε μέσω αυτού ζεις και το ευχαριστιέσαι, ή από εκεί και πέρα, αν ο στόχος είναι να γίνεις γνωστός, φίρμα, να βγάλεις λεφτά και να σε αναγνωρίζει ο κόσμος, όταν θα περπατάς στο δρόμο, τότε κάποιο κενό υπάρχει στο μυαλό σου.

Είστε ένας ομολογουμένως όμορφος άνδρας. Πώς τα πηγαίνατε με την πάροδο του χρόνου, σκεφτήκατε ποτέ τα γηρατειά, τη μοναξιά;

Δεν ήμουν ταυτισμένος με ό,τι έβλεπα στον καθρέφτη μου, από τη φύση μου. Μοιραία, το είδος το δικό μου, μέσα στο χώρο, είχε ευκολίες, οι ρόλοι του ωραίου είναι πιο εύκολοι για να προχωρήσει κάποιος ηθοποιός, αλλά είναι αναμενόμενο να μεγαλώνεις, είναι μια διαδρομή, που σήμερα κάνεις αυτόν το ρόλο και αύριο τον άλλο, όπως η ίδια η ζωή. Από τα πενήντα μου και μετά ευχαριστήθηκα περισσότερο τις δουλειές μου, αλλά και την προσωπική μου ζωή, παρά όταν ήμουν είκοσι χρόνων. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που με πειράζει να πω ότι μεγάλωσα και γέρασα. Ζω το τώρα και βαριέμαι εκείνους που αρχίζουν να λένε: «Θυμάσαι τότε…». Δεν έχω σκεφτεί ποτέ πώς ήμουν τότε στις παλιές ελληνικές ταινίες και πώς είμαι τώρα. Καμιά φορά, όταν κάτσω να δω κάποια ταινία όπου συμμετείχα κι εγώ, τη βλέπω σαν… ταινία. Στις ταινίες τού τότε κάνω κριτική για το πώς ήμουν, αλλά δεν τις βλέπω τακτικά, ούτε στα νιάτα μου τις έβλεπα.

Με τη Μάρω Κοντού συνεργάζεστε και τώρα…

Με τη Μαρούλα είμαστε φίλοι, μιλάμε, βγαίνουμε έξω, τρώμε… Ηλικιακά, είμαστε… κοντοχωριανοί. Δεν μιλάμε ποτέ για το παρελθόν και για το τι είχαμε κάνει τότε, αναφερόμαστε στο τώρα. Ίσως να είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα, δηλαδή, αν κάποιος από το χώρο, δυστυχώς, κάποια στιγμή παροπλίστηκε, αυτός πιάνεται από το παρελθόν. Αν στα εβδομήντα, ογδόντα, ενενήντα του, είναι παρών στο χώρο, εργάζεται, δεν το σκέφτεται, δεν του λείπει. Όταν σου λείπει κάτι, τότε το σκέφτεσαι. Αυτό είναι φυσιολογικό για κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι παροπλίστηκαν για διάφορους λόγους, να σκέφτονται το παρελθόν και να προσπαθούν να υπάρξουν, τουλάχιστον, στο μυαλό τους, αλλά και στη φιλική τους σχέση, στην παρεούλα. Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουμε ασχοληθεί ποτέ με το παρελθόν, δεν μένουμε σε αυτό.

Υπάρχει κάποιο όνειρο που έχετε αφήσει στη μέση;

Το μόνο για το οποίο έχω μετανιώσει είναι που δεν αγόρασα ποτέ μια μηχανή Harley Davidson. Έκανα τόσες βλακείες, όλα μου τα λεφτά τα «έφαγα» εδώ κι εκεί, αυτό όλο έλεγα ότι θα το πάρω, αλλά κάτι φοβόμουν και δεν το έκανα… (γέλια).

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε;

Ξεκίνησαν δυσκολίες, πριν από είκοσι χρόνια σχεδόν, όταν είχα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο, δύο εβδομάδες μέσα… Πολύ σοβαρό πρόβλημα, κάτι που με ταρακούνησε πολύ.

Πώς είναι η υγεία σας τώρα;

Το παλεύω…

Ο ρόλος του Ισίδωρου Βρετάκου σάς έκανε να αισθανθείτε Μανιάτης σε κάποιο βαθμό;

Έχω φίλους Μανιάτες, έχω κάποια χαρακτηριστικά Μανιάτη, όχι εξωτερικά. Ειδικά όταν πρωτοξεκινήσαμε το σίριαλ, όπου ο Ισίδωρος Βρετάκος ήταν «νονός», σκληρός, αυτό μου άρεσε πολύ. Αυτή η σκληράδα που έχουν αυτοί οι βουνίσιοι, η πέτρα, το βουνό, η θάλασσα… Γι’ αυτό είπα «ναι», όταν μου έκανε την πρόταση η φίλη μου, η Βάνα Δημητρίου, να παίξω στο δικό της σίριαλ. Η καταγωγή μου είναι από την Κεφαλονιά, αλλά έχω φίλους Μανιάτες… Μου αρέσουν οι ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες, κι αυτό δημιουργεί μια ντομπροσύνη στους ανθρώπους, έστω κι αν βγαίνει με σκληράδα. Στην αρχή το φοβόμουν αυτό το σίριαλ, με όλα αυτά που βγαίνουν για τους Μανιάτες, γιατί δεν τους εκπροσωπούν απόλυτα, αλλά έχουν αποκτήσει και χιούμορ.