Η Νατάσα Καλογρίδη ως πρωταγωνίστρια στην παράσταση «Η κυρία Κλαιν», είχε μιλήσει για το έργο του Νίκολα Ράιτ που βασίζεται στη ζωή της Βιεννέζας ψυχαναλύτριας Μελανί Κλάιν που έκανε πρωτοπόρες έρευνες στην παιδική ψυχολογία και αμφισβήτησε έντονα τον Φρόιντ, του οποίου υπήρξε μαθήτρια.
«Είναι ένα έργο που περνάει από πολλά μονοπάτια. Μιλάει για μια γυναίκα πολύ προσηλωμένη στη δουλειά της, εμμονική, που έκανε μελέτες πάνω στην ψυχολογία και τις αντιδράσεις των παιδιών της και αυτό τους δημιούργησε μεγάλα τραύματα. Τα είχε σαν πειραματόζωα και πίστευε πώς χρησιμοποιώντας τα παιδιά της είχε κάνει πολύ καλή δουλειά στις μελέτες της», ανέφερε η Νατάσα Καλογρίδη, που υποδύεται την κόρη της Μελανί. «Όταν καταπιάνομαι με έναν ρόλο, ξεκινώ ως ένα άγραφο χαρτί, λέγοντας ότι δεν ξέρω τίποτα για την ηρωίδα που πρέπει να ενσαρκώσω. Και χωρίς να κάνω καμία σκέψη ή παρατήρηση, αφήνω να έρθει μόνο του, από εσωτερική καθοδήγηση. Και αρχίζει σιγά-σιγά να γίνεται ο ρόλος υπαρκτός μέσα μου. Αφήνω το ένστικτο μου να δημιουργεί τον ρόλο. Έτσι αναμοχλεύω την ψυχή μου. Δεν ανατρέχω ποτέ σε παλιές μνήμες. Μου αρέσει να δημιουργώ καινούργια συναισθήματα», είπε για τον ρόλο της.
Ωστόσο, θεραπεύεται ποτέ η ανθρώπινη ψυχή από τα τραύματα της; «Ανάλογα με το τι κουβαλάει μέσα του ο καθένας και πόσο είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει. Αν κάποιος από μόνος του δεν πάρει την απόφαση να αλλάξει ό,τι τον ενοχλεί, δεν θα πετύχει τίποτα. Παλιότερα είχα πάει κι εγώ σε ψυχολόγο, χωρίς να έχω κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, χωρίς να έχω κάποια συγκεκριμένη δυσκολία. Αλλά διαπίστωσα ότι δεν μου πήγαινε. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι δεν χρειάζομαι κάποια βοήθεια. Έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία έξι ετών. Τον αγαπούσα υπερβολικά και ήταν τεράστιο τραύμα. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα που ένιωσα. Το βίωσα πολύ έντονα. Μου καθόρισε τη ζωή. Μετά από χρόνια ένιωσα ότι αυτή η απώλεια συνέβη για να μας κάνει τους υπόλοιπους μια γροθιά, εμένα, τη μητέρα μου και τον αδελφό μου. Ένιωσα την υπέρτατη αγάπη από τη μητέρα μου, καθώς έδωσε στην αγάπη της μια άλλη διάσταση, που έπαιξε ρόλο και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Αυτό το κενό βρέθηκε κάτι άλλο στην πορεία μου να το γεμίσει και όχι να το βουλιάξει», ανέφερε.